Ooit was er een periode van werken vóór het Corona-tijdperk en wat er daarna allemaal is veranderd in wat we nu noemen “het nieuwe normaal”. Alhoewel we het afgelopen jaar telkens weer even teruggingen naar weer meer terug, is het sinds een paar weken helaas weer meer thuiswerken en je aan de Coronamaatregelen houden. Mijn collega’s hebben al eens verteld hoe het thuiswerken gaat met héle kleine kinderen. Dat is werken tijdens het lesgeven en vice versa. Van kleine peuterhandjes op je laptop als je heel even niet kijkt én dus je werk kwijt bent, hen mee op sjouw moet nemen als je een tekoop/verkocht-bord gaat plaatsen omdat er geen andere opvangmogelijkheid is en ga zo maar door. “Gelukkig” mogen de basis- en middelbaaronderwijs leerlingen sinds deze week weer naar school!

En ik heb dus pubers en ook zij zijn de afgelopen maanden heel veel thuis geweest.  Zucht…
Mijn kids hebben de leeftijd van 16 tot 21 jaar en ook met deze leeftijdscategorie is het thuiswerken niet altijd even makkelijk. Waar je kleine kinderen dus continue in de gaten moet houden, moet entertainen, schoolwerkjes met hen moet maken als de scholen weer eens sluiten en ze niet naar opvang mogen, moet je daarbij ook nog echt voor hen zorgen m.b.t. hun hapjes en drankjes. Dan gaat het bij mij thuis totaal anders. Ik hoef ze echt niet meer in de gaten te houden of te verzorgen…Althans, dat dacht ik dan.

Zoeken naar een werkplek

Het begon al met het zoeken naar werkplekken voor het online leren en werken bij het begin van het Coronatijdperk. Want “ineens” was iedereen dus thuis. In eerste instantie allemaal aan de keukentafel dan maar! Aangezien ze allemaal van die “oortjes” hebben; die mini-koptelefoontjes die je in je oren kunt stoppen en waarbij je afgesloten wordt voor de gehele buitenwereld én daarmee dus van de overige bewoners in huis (lees: manlief en ikzelf) en ze dan zelf dus ook totaal niet meer horen.. Ze roepen dan dus van alles door elkaar én dat dan hard! Want ze horen zichzelf dus niet! Actief meedoen in de les noemen ze dat dan.

Ik heb dus geen oortjes in en kreeg dus van alles mee en dat dan ook nog eens in 3-voud. Daarbij zag ik dat ze stiekem (en vooral dan mijn 2 meiden) af en toe ook nog eens switchten van het schoolscherm naar TikTok, Instagram of Snapchat (?) “Maham…deze les is echt zó saai en ik lig hier echt méga-vóór op de rest”! Sure… Switch dan toch maar mooi terug naar je schoolscherm. Herkenbaar??

Rond 12.00u neem ik meestal even pauze en als ik ook maar dreig op te staan om naar de koelkast of het aanrecht te lopen, wil de rest natuurlijk ook “wat”. Het liefst dan ook nog iets “gebakken”… zucht… En daar ga ik dus echt niet aan beginnen. Zelluf doen!

“En dan is er ook nog zoiets als gewoon brood in huis!” roep ik nog, maar blijkbaar is dat product totaal uit hun geheugen verdwenen bij start van de puberteit. Nou, niet helemaal natuurlijk, want ze kennen het als tosti of onderlegger voor een gebakken ei of hamburger… Diegenen met pubers in huis herkennen dit wel en mocht je nog kleinere kinderen hebben, dan komt dat écht nog wel aan bod in de nabije toekomst.

Tevens ook herkenbaar waarschijnlijk: de afwas niet IN de vaatwasser, maar OP de vaatwasser. Heb ze even het verschil van deze 2 voorzetsels uitgelegd aan de hand van een kleine demonstratie, maar het blijft niet hangen helaas (zucht).. Pubers hebben namelijk een zéér kort termijn geheugen. Datzelfde principe geldt overigens ook voor IN de wasmand, NAAST de wasmand, alsook zaken die op de trap liggen om naar boven gebracht te worden, gewoon voorbijlopen en laten liggen. Onder het mom van: “Hoezo, moet IK dat meenemen?”

En dus heb ik destijds na welgeteld 1 thuiswerkdag mijn werkplek héél snel ingericht op zolder. We kregen vanuit vb&t de mogelijkheid om een goede bureaustoel en bureau aan te schaffen, met daarbij een goed beeldscherm, toetsenbord/muis én een laptop. Toppers bij vb&t! Er stond nog een ander beeldscherm op zolder en deze heeft zoonlief gekoppeld aan mijn laptop, zodat ik daar nu 2 grote schermen heb om mee te werken. Net zoals op kantoor.

Overal ligt inmiddels iets.

Op zolder werken is heerlijk rustig, totdat ik eens een keer naar beneden loop voor koffie ofzo. Overal ligt dan inmiddels iets. De oortjes van de online lessen liggen her en der verspreid door de kamer, overal staan lege bekers en bordjes (zelfs niet eens OP die vaatwasser…), vind ik in de koelkast een lege pak melk (hoe dan?), chipskruimels op de bank (?) en ga zo maar door. Ik heb het bij thuiswerken dus nog drukker met organiseren en de boel in de gaten houden, dan als ik op kantoor werkzaam ben. Het is net alsof ze een geheime code hebben afgesproken samen; als mama thuis werkt, kunnen en doen wij ineens niets meer.

En dan ben je dus, net zoals bij kleine kinderen in huis, continue bezig met zaken in de gaten houden en dirigeren. Misschien zélfs nog wel meer dan bij kleine kinderen. Die kleintjes slapen soms en anders heb je altijd nog even de vierkante oppas. Yes, da’s een opvoedkundig slecht voorbeeld, ik weet het…Maar wederom vrij herkenbaar vermoed ik.

Van de andere kant; als ik het aan de kids vraag gaan ze echt wel boodschappen halen en zorgen ze voor het avondeten. Alleen als ik het vraag dan hè…En wel met het antwoord “jahaaaaa” of “moet dat echt nu?”

Thuiswerken heeft zo zijn voordelen, maar ik vind het ook héérlijk om toch af en toe naar kantoor te mogen gaan. Alhoewel er dat nu dus weer even niet in zit door de nieuwe Omikronvariant met de dito maatregelen. Lekker rustig op kantoor is het dan…Soms omringd door een enkele collega die ook het huis met kinderen even uit is “gevlucht”. Door alle maatregelen zien we elkaar helaas niet meer zo heel veel en alle communicatie gaat voornamelijk via Teams, mailen, bellen of appen.

En bij kantoorwerken hoef ik enkel nog maar bij thuiskomst te meuteren op die pubers én ze het verschil uit te leggen tussen “in” en “op”. Maar of ze dat principe ooit gaan snappen?

Benieuwd naar onze aanpak? Onze collega’s van vb&t Makelaars helpen je graag verder. Voor meer informatie of een vrijblijvende afspraak kan je uiteraard contact met ons opnemen.